Saya selalu berfikir begini sejak akhir-akhir ini. Bahawa - kita boleh belajar dan menyerapkan ilmu ke akal, tetapi kita memerlukan hikmah robbaniyah sebelum kita boleh menyerapkan ilmu itu ke darah dan hati lalu terjelmalah ke seluruh kita.
Hikmah robbaniyah ini terlalu mahal, bahawa kita boleh saja mencarikan ilmu dan pemiliknya. Tetapi menyerapkannya ke dalam hati perlu kepada hikmah robbaniyah ini. Mungkin ia seperti menjiwai, tetapi jiwa itu perlu pada ruh, dan ruh itu adalah rahsia Tuhan.
Ia seperti hidayah Tuhan. Robbanaa, waffiqna li ma tuhibbu wa tar-dhoohu.
No comments:
Post a Comment