Sangka

Sangkaan yang buruk itu terbit daripada dua asas yang utama, iaitu ketiadaan pembuktian, dan nilai negatif di dalamnya. Kerana, yang dinamakan sangka, adalah dzan, iaitu sesuatu yang belum dipastikan secara yakin. Kedua, kerana yang dinamakan sangka buruk, adalah apabila kenegatifan yang wujud mendominasi perasaan sangka-sangka itu.

Kerana itu, saya merasakan, bukanlah ia dinamakan sangka buruk, kalau kita sudah mempunyai bukti terhadap apa yang kita sangka, dengan keadaan di mana sangkaan itu bertukar menjadi yakin. Walaupun benar, sifat negatif yang wujud dalam sangkaan itu layak digelar pesimis, dan kalau kita memakai sikap positif ia boleh menjadi optimis.

Dan memang benar, sikap optimis dan pesimis bukan terhad kepada semata-mata sangkaan yang belum dibuktikan, bahkan pada sangkaan yang telah dibuktikan. Seperti contoh, sikap berat sebelah pertubuhan, penyelewengan dan ketidakamanahan persatuan, ketidaksedardirian pemimpin, atau kelembapan pengurusan kepimpinan, semua ini adalah sangkaan, dibuktikan atau tidak dibuktikan, akan menuju kepada satu daripada dua tanggapan, optimis atau pesimis.

Dalam banyak keadaan, sebahagian kita lebih mudah untuk pesimis dan sangka buruk yang menghala kepada kemungkinan seperti, 'ini gagal', atau 'tidak berjaya', atau 'lemah', atau yang seerti dengannya, daripada bersikap optimis dan berfikiran positif yang menuju kepada kemungkinan seperti 'ada harapan lagi', atau 'masih sempat', atau 'masih boleh', dan yang sepertinya.

Kerana itu, kita mudah rasa kagum kepada orang yang sangat optimis, barangkali setelah sebahagian kita putus asa untuk berfikiran positif kepada kesegalanegatifan ini, atau kalaupun bukan putus asa, kita barangkali sudah penat berhadapan dengan pe-negatif ini, atau pun kalau bukan penat, kita barangkali enggan lagi mahu mendengar ucapan-ucapan penyelamat diri atau kemintamaafan.

Terpulang pada anda untuk memilih.